Bir romanda kötü bir kadının kızı olarak doğdum. Annem doğduğunda zaten onun kötü işlerine maruz kalmıştı ve kuleye hapsedildi ve yakında ana karakterlerin elinde sefil bir ölümle karşı karşıya kalacaktı. Öldüğü ana kadar hala eski kocasını arayan anneme baktım ve ellerini tuttum. Küçük elim annemin kaba eline dolandı ve sıcaklıkla dolu gözleri bana döndü. “Anlıyorum anne.” “….” “Artık acı çekme, iyi uyu.” Gelmeyecek olan babamı bekleme. Sözlerimle annemin gözünden yaşlar düştü ve çok geçmeden huzur içinde uykuya daldı. Romanın “Kötü Kadın” artık öldüğüne göre kızı, yarın gece insanlar tarafından dövülerek öldürüleceğim. Ve romanın ikinci bölümü başlayacak. Ana karakterlerin kızının mutluluk dolu macerasına başladığı sıcacık bir roman. Ama ölmek istemiyordum ve hikayenin bu şekilde akmasına izin vermeye hiç niyetim yoktu. “Kötü olmak sorun değil.” Romanın ikinci bölümünü tamamen yeniden yazmaya karar verdim çünkü bu her an ölebilecek bir hayat.
